Patron szkoły

"Dzieci!

Dumne miejcie zamiary

Górne miejcie marzenia

I dążcie do sławy-coś z tego  zawsze się stanie".

                          Janusz Korczak               

 Od 16 maja 2008 roku roku nasza szkoła nosi imię Janusza Korczaka- wielkiego przyjaciela dzieci.

 Janusz Korczak (Henryk Goldszmit) urodził się  w Warszawie w 1878 lub 1879 roku, w rodzinie pochodzenia żydowskiego. Jego ojciec oraz stryj, jak i dalsza rodzina, odznaczali się działalnością społeczno- oświatową, co bez wątpienia miało wpływ na późniejsze działania Korczaka. Całe jego życie związane było z Warszawą.

 Dzieciństwo i  wczesną młodość spędził w  atmosferze miłości i dostatku. Rodzice dbali o dobre wychowanie syna. Śmierć ojca w 1896 roku radykalnie zmieniła beztroskie życie Korczaka. Młody chłopiec musiał wziąć na siebie obowiązek utrzymania rodziny. Zarabiał udzielaniem korepetycji. W tym czasie rozpoczął współpracę z tygodnikiem  humorystyczno-satyrycznym „Kolce”. Po ukończeniu gimnazjum rozpoczął studia medyczne na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim. W tym czasie prowadził zajęcia w tajnej pensji Stefanii Sempołowskiej i w czytelni dla biednych dzieci. Udzielał się w Towarzystwie Kolonii Letnich. Po ukończeniu studiów medycznych doskonalił swą wiedzę za granicą, w klinikach Berlina, Paryża i Londynu. Po powrocie kontynuował pracę w Szpitalu dla Dzieci im. Bersonów i Baumanów w Warszawie oraz leczył za darmo dzieci warszawskiej biedoty. Pełnił rolę wychowawcy na koloniach letnich  w Michałówce (1907r.) oraz  Wilhelmówce (1908r.).

 Pasje społecznikowskie, literackie i pedagogiczne były tak silne, że Korczak porzucił praktykę lekarską i związał się z Towarzystwem Pomocy dla Sierot.

 W 1912 roku został dyrektorem Domu dla Sierot przy ulicy Krochmalnej w Warszawie. Wspólnie z wychowawczynią Domu dla Sierot- Stefanią Wilczyńską stworzyli dla przygarniętych dzieci namiastkę prawdziwego domu. Podczas I wojny światowej pełnił funkcję lekarza frontowego w armii rosyjskiej, następnie lekarza w sierocińcach Kijowa. W sierocińcu dla ofiar wojny poznał Marię z Rogowskich Falską, z którą zaprzyjaźnił się i wspólnie pracował nad doskonaleniem systemu wychowawczego, poszukiwaniem metod pracy z dziećmi. W 1919 roku założyli sierociniec dla polskich dzieci robotniczych Nasz Dom w Pruszkowie pod Warszawą. W obu domach wprowadzono nowoczesny system wychowawczy. Ponadto Korczak kierował bursami dla młodych wychowawców. Młodzi ludzie otrzymywali mieszkanie i utrzymanie w zamian za prowadzenie zajęć z dziećmi i obserwację ich zachowań. Na podstawie spostrzeżeń przeprowadzano dyskusje, pogadanki pedagogiczne. W domach prowadzonych przez Korczaka wprowadzano eksperymenty wychowawcze, które przyniosły mu rozgłos w Polsce i na świecie.

 W okresie międzywojennym z wielkim zaangażowaniem prowadził działalność społeczno-dydaktyczną jako wykładowca w Państwowym Instytucie Pedagogiki Specjalnej, w Wolnej Wszechnicy Polskiej, w Państwowym Instytucie Nauczycielskim, w Seminarium dla Przedszkolanek. Był biegłym przy Sądzie Okręgowym do spraw dzieci.

Od 1935 roku związał się z Polskim Radiem, w którym wygłaszał liczne pogadanki i audycje dla dzieci. Z nastaniem okupacji hitlerowskiej nieustannie zabiegał o wsparcie dla Domu Sierot. W 1940 r. przeniesiono dom na teren getta. Mimo beznadziejnej sytuacji organizował tajne nauczanie i życie kulturalne. Ostatnią sztuką wystawioną w Domu Sierot była „Poczta” Rabindranatha Tagore. Przygotowywała wychowanków do świadomej i godnej śmierci.

 Dnia 6 sierpnia 1942 r. hitlerowcy wyprowadzili z Domu Sierot Janusza Korczaka, Stefanię Wilczyńską, współpracowników i dwustu wychowanków. Janusz Korczak zginął ze swoimi podopiecznymi w Treblince.

 

                                                     Informacje przygotowała p. Marlena Gołkowska.